یکی از مهم‌ترین بناهای عصر صفویه است که پیش‌تر به نام‌های مسجدِ شاه، مسجدِ سلطانی جدید و جامع‌ِ عباسی شهرت داشت. این بنا از شاهکارهای معماری، کاشی‌کاری و نجاری در قرن یازدهم هجری قمری محسوب می‌شود. سنت‌های شکل‌دهی، آرمان‌ها، شعایر و مفاهیم دینی، نقشه، عناصر بزرگ ساختمانی و تزیینات، این مسجد را در شمار بزرگ‌ترین بناهای جهان قرار داده است.
این مسجد در ضلع جنوبی میدان نقش جهان واقع شده و چنانکه از منابع تاریخی به دست می‌آید، بنای آن در سومین مرحله از اجرای طرح میدان نقش‌جهان در ۱۵ صفر ۱۰۲۰ق/۱۹ آوریل ۱۶۱۱م به فرمان شاه عباس آغاز شد و در دوره شاه‌صفی (در سال ۱۰۳۸-۱۰۵۲ق/ ۱۶۲۹-۱۶۴۲م) به پایان رسید.